ТӘУ ЕТЕР ТӘУЕЛСІЗДІК
Жебедей жауып жұртыма қошына халық,
Шоршытып шайқас боп алдық, шошымалы анық.
Тағдыр – әженің талайсыз шашуы сынды,
Әлемнің қайбір шетіне шарырар-а-мадық?!
Әрбірін әр ел өзінше асырап алып,
Шекаралары шекпендей ашыла қалып…
Шыңжаңға қашып, Түбіттей шыңдардан асып,
Асқарпаз болдық амалсыз ашына барып!
Ұлт боп ұий бергенде жосыла ағып,
Алаусыз – қақпақ атылған ашыла маңып.
Суық сәл тістеп ашыған айран – халықпыз.
Сары суы молдау дәміне қасы да қанық.
Бөріктің ішін көрсеңіз – басы да жарық,
Болсақ та қалған жерінде – осы да халық!
Төле би сында қарлығаш ұясын салған,
Шаңырағын бұзбай көшпеген, қосына бағып.
Не бәле нәубет замандар басына жауып,
Зұлматтар өтті төндірген досы да қауіп.
Ішінен іру салдары – үшінен бірі –
Шет жерге кетті жерінен шонына ауып.
Жүргенде құл боп өзгеге ашына, налып,
Үш ғасыр бізге жасады «асыл ағалық».
Тәу етер бәрің тәуелсіз тігіліп Туың,
Құралтайыңа жеттің-ау, жасыма, халық!
Жәутең жанарды сағыныш жасына малып,
Тіл-көзден аман сақта деп ашлап алып.
Сом ұлт болып ұюға, ал, АНТ берейік,
Түркістандағы бабалар басына барып!
ҚАЛАМ МЕН ҚАДАМ
Аппақ бетке із түсірсе қаламым,
Өміріме із түсірмек қадамым.
Осы іздері арқылы біз танимыз,
Адамдардың адамының адамын!
Кейде екуін асығыстау жұмсаймын,
Жұмсаймын да бәйгекердей бусаймын.
Алға ұмтылмай, асықпай, дос, қайтейін,
Қарсы алдымда құшақ жайып тұрса айдын.
Кейде екуін өз орнымен жұмсаймын, –
Жамандықты жақсылықпен бір шайдым.
Екеуіңнің бойына мол сыйыпты,
Мұнша құдірет, мұнша ерлік, мұнша айбын!
Жақсылыққа жүзіп жүріп сусаймын,
Абайламай ұрттап алам мұң-шайды.
Екеуінің құдіретін түсіндім,
Енді екеуін ойлап-ойлап жұмсаймын!
МЕН – ЖУРНАЛИСТПІН
Болашаққа жасайтын хабарлама,
Бар қаруым – өткір ой, қалам дара.
Бар мақсатым – адамды тәрбиелеу,
Тақырыбым жалғыз-ақ – Адам ғана!
Тозғаның ба?!
Одан да сөзді орында!
Өзіңнің болашағың,
Адамзат, өз қолыңда!
Ар қорытса,
Ойланбай Обломовша!
Біріксе бар адамзат,
Бітелер сол жарықша!
Топтаспайды!
Топтасса – тот баспайды!
Адамдар қашады оттан,
Адамнан от қашпайды!
Ақ-қараны,
Аңдайтын көп бар әлі!
Адамдар бар ғой?! Онда –
Адамзат сақталады!!!
КӨҢІЛДІҢ КЕЙБІР КЕЗДЕРІ
Мен – баяғы мен емес армандағыш,
Көмекейден аса алмай қалған дауыс.
Ештеңем жоқ… көзден де жас шықпайды,
Неге керек, ұқпаймын жалған намыс.
Не ойлайды екен-ей құйты көңіл
Неғылады өткізіп бүйтіп өмір?
Тым құрыса төгіліп жыласамшы,
Жүріп кетер едім ғой сілкіне бір.
Бөлек жанды онсыз да бөлшектейді,
Бәрі бәрдей! Ақыры жеңсек, мейлі.
Дәрмені жоқ екенін сезінгенде,
Жігіттер де жылайды, көрсетпейді.
Бірдеңелер үреді, айтақтайды,
Кеудем неге шулайды, жай таппайы?
Айнаға кеп қарасам, осы қалпым,
Бір жақсысы ештеңе байқатпайды.
